Ανάπλαση της Πλατείας Θεάτρου / Αθήνα

Η περιοχή αυτή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, είναι ίσως η πιο βεβαρυμμένη σε θέματα χρήσεων γης, στέγασης μεταναστών, διατηρητέων κτηρίων υπό εγκατάλειψη και αρχομένων φαινομένων γκετοποίησης. Η επονομαζόμενη πλατεία Θεάτρου δεν αποτελεί πλατεία με τα συνήθη αστικά χαρακτηριστικά, αλλά μια διεύρυνση του δικτύου κίνησης, ένα είδος εσωτερικού ακάλυπτου χώρου. Στο κέντρο της, το μεγάλου όγκου κτήριο της Διπλάρειου Σχολής, περιβάλλεται από τρία οικοδομικά τετράγωνα. Διαμορφώνεται έτσι ένα σύνολο με έντονη εσωστρέφεια, πυκνότητα, αλλά και διαφοροποιήσεις στο ύψος, στο ύφος και την μορφολογία των κτισμάτων, που δημιουργεί την αίσθηση ενός εσωτερικού πολύ-οικοδομικού τετραγώνου.

Οι βασικές συνθετικές αποφάσεις είναι οι ακόλουθες:

• Οφυσικόςσχεδιασμόςκαιηπολυπλοκότητατουχώρου.
• Ηκοινωνικήσυνοχή, ησυνύπαρξη, η οικειοποίηση.
• Η ενίσχυση της αίσθησης της γειτονιάς, ως αστικού κυττάρου και, κατά συνέπεια, η ενεργή συμμετοχή του πολίτη στα κοινά μιας πόλης ζωντανής, οικείας και συνεκτικής.
• Η οικεία ατμόσφαιρα μιας αθηναϊκής αυλής
• Η προσέλκυση των χρήσεων

Η  πλατεία Θεάτρου διαμορφώνεται ως μια πράσινη και οικεία αθηναϊκή αυλή. Τα όριά της διευρύνονται προς την οδό Μενάνδρου ώστε το κτήριο της Διπλαρείου Σχολής να αποκτήσει κεντρική θέση εντός της, ενώ προβλέπεται δίοδος διέλευσης οχημάτων ανάγκης. Όλο το εσωτερικό δίκτυο διαμορφώνεται ενιαίο στο επίπεδο των πεζοδρομίων των γύρω δρόμων με κυβόλιθους, ενώ γραμμικά στοιχεία, που εντάσσονται σε γεωμετρικές χαράξεις του εδάφους, δημιουργούν καθιστικά και «σχισμές» φυσικού εδάφους με φυτεύσεις. Τα δέντρα, χαρακτηριστικά του αθηναϊκού τοπίου, φυτεύονται διάσπαρτα, σαν να έχουν φυτρώσει τυχαία σε έναν κήπο, ενώ αρωματικά φυτά και βότανα οδηγούν τη μνήμη σε ένα αθηναϊκό αστικό τοπίο που χάθηκε.

Η οδός Διπλάρη, ενισχύεται ως αγορά – παζάρι στη συνέχεια της οδού Ευριπίδους και στεγάζεται με μεταλλική πέργκολα, όπου θα αναρριχηθούν φυλλοβόλα φυτά.

Στον άξονα της Βαρβακείου Αγοράς, ο χώρος της πλατείας είναι ένας «κενός» δημόσιος χώρος. Προτείνεται η κατασκευή «πράσινων κουτιών» από μεταλλικό πλέγμα, διαφορετικού ύψους, με αναρριχόμενα φυτά.

Η οδός Μενάνδρου διαμορφώνεται ως δρόμος ήπιας κυκλοφορίας με κάποιες θέσεις στάθμευσης, διευρυμένα πεζοδρόμια, αλέα, καθιστικά και φωτιστικά.