Ανάπλαση της οδού Αγίας Σοφίας / Θεσσαλονίκη

«Το δέρμα που κατοικώ»

Το«δέρμα που κατοικώ» αποτελεί μια πρόταση για ένα δημόσιο χώρο που αναπτύσσεται στην πόλη ως ενιαίος ζωντανός ιστός που επεκτείνεται και «μεγαλώνει» αντί να συρρικνώνεται. Ένας ζωντανός οργανισμός οικείος, κατοικήσιμος, ικανός να «περιέχει» συμβάντα και να περιβάλλει τόσο τις συλλογικές όσο και τις ατομικές συμπεριφορές.

Εξάπλωση: Η πρόταση δεν αποτελεί μια σχεδιαστική επέμβαση για ένα οριοθετημένο αστικό χώρο με συγκεκριμένα όρια αλλά ένα μοντέλο ενιαίας οργάνωσης του δημόσιου χώρου που μπορεί να επεκταθεί, «να αναπτυχθεί» ως ζωντανός οργανισμός.

Οικειοποίηση: Η οικειοποίηση επιτυγχάνεται μέσα από τη δυνατότητα του χρήστη να επιλέξει, εφόσον το επιθυμεί, τη μερική απομόνωση και την εσωστρέφεια, την ψευδαίσθηση μιας οροφής (από δέντρα ή πέργκολα), την προστατευμένη ατμόσφαιρα ενός «αστικού σαλονιού».

Εναλλαγή: Το σύστημαεπιδιώκει να προσφέρει εναλλαγή στις ποιότητες και τη λειτουργικότητα του δημόσιου χώρου δημιουργώντας ποικίλες ατμόσφαιρες και εναλλακτικές οπτικές που να απευθύνονται σε όλες τις καταστάσεις και ανάγκες των χρηστών: ανοιχτό - κλειστό, εσωστρέφεια - εξωστρέφεια, απομόνωση - συνύπαρξη. Ένα βασικό στοιχείο της αίσθησης της εναλλαγής είναι τα προσφερόμενα πολλαπλά επίπεδα που διαμορφώνονται από τα διαφορετικά ύψη των φυτεύσεων και παραπέμπουν στη διαστρωμάτωση και τα επίπεδα μιας ζωντανής επιδερμίδας.

Επανα-οριοθέτηση / συνάντηση: Η πρόταση προβλέπει την επεξεργασία των ορίων που εμφανίζονται στο δημόσιο χώρο, κυρίως σε σχέση με τα μνημεία. Με στόχο την ανάδειξη των εκκλησιών, η πρόταση επαναδιαπραγματεύεται το όριο και, χωρίς να το ακυρώνει ουσιαστικά, το «εξαφανίζει οπτικά».

Βλάστηση: Η βλάστηση αποτελεί ένα πολύ σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της γενικής συνθετικής ιδέας. Είναι τμήμα του ζωντανού δέρματος της πόλης, μοιάζει σαν να φυτρώνει από τους πόρους του, να αναπτύσσεται και να μεγαλώνει μαζί με αυτό. Το χώμα, ως υπόμνηση του φυσικού υποστρώματος της πόλης, εμφανίζεται και η βλάστηση αναδύεται στην ανώτερη επιφάνεια του «αστικού δέρματος» μέσα από συνεχείς κύκλους-πόρους ζωής. Η συνθετική αρχή των φυτεύσεων βασίζεται στη δημιουργία ζωνών βλάστησης ως τόπων σταδιακής μετάβασης από ένα περιβάλλον παραθαλάσσιας ατμόσφαιρας προς σε ένα περιβάλλον πιο ηπειρωτικό. Η συνθετική αυτή αρχή τονίζει την τοπιογραφία της Θεσσαλονίκης που αποτυπώνεται ανάγλυφα στον άξονα της Αγίας Σοφίας.