Πολιτιστικό Κέντρο, Θέατρο και υπαίθριος Κινηματογράφος στη Μενεμένη / Θεσσαλονίκη

Στην προοπτική της διεξόδου

Η συγκεκριμένη περιοχή του Δήμου Μενεμένης είναι ένας τόπος αποδιαρθρωμένος, στις παρυφές ενός πυκνοδομημένου αστικού ιστού, διχοτομημένος και έντονα οριοθετημένος από τις σιδηροδρομικές γραμμές και δύο κεντρικές οδούς. Μια περιχαρακωμένη και απροσπέλαστη νησίδα, εσωστρεφής και εγκαταλειμμένη, ένα “αδιαμόρφωτο κενό”.

Η βασική αρχή της σύνθεσης του κτιρίου στηρίχτηκε σε μια διττή ανάγκη:

1. Την ανάγκη δημιουργίας ενός κτιρίου που, ενώ βρίσκεται στο όριο-τομή των σιδηροδρομικών γραμμών, οφείλει να συνδιαλέγεται με την άλλη πλευρά.

2. Την ανάγκη εξόδου (ανάβαση) από τον βυθισμένο και εσωστρεφή τόπο και τη φυγή προς τη θάλασσα και τον ανοιχτό ορίζοντα.

Οι χώροι μετάβασης, εκεί όπου το κτίριο συναντάει την αστική κλίμακα, αποτελούν το κρίσιμο ενδιάμεσο όριο. Το βαθμιδωτό δώμα του κτιρίου, επιτρέποντας την άνοδο προς αυτό απευθείας από το έδαφος, εκφράζει τη διάθεση να αποτελέσει το κτίριο έναν τόπο όπου διεισδύει ο αστικός ιστός.

Ο γενικός όγκος του κτιρίου ακολουθεί το σχεδόν τετραγωνικό σχήμα του οικοπέδου. Ένας διαγώνιος άξονας το τέμνει και το διαιρεί σε δύο όγκους με διαφορετικές λειτουργίες: τον τριώροφο τριγωνικό όγκο του Πολιτιστικού Κέντρου και τον τραπεζοειδή του Θεάτρου με το βαθμιδωτό δώμα, που αποτελεί τον υπαίθριο Κινηματογράφο. Εδώ, η απόδοση της νοηματικής πρόθεσης της σύνθεσης (η αίσθηση της ανάβασης) ταυτίζεται με τη χρηστική υπόσταση του χώρου. Το κατεξοχήν συμβολικό στοιχείο του θεάτρου, η βαθμίδα, είναι σκηνοθετημένη έτσι ώστε να αποτελεί το πλέον αναγνώσιμο στοιχείο του κτιρίου.

Ο κτιριακός όγκος του Πολιτιστικού Κέντρου στρέφει την είσοδό του προς το εσωτερικό του Δήμου Μενεμένης, καθώς φιλοξενεί λειτουργίες τοπικής εμβέλειας. Το Θέατρο έχει την είσοδό του στην άλλη πλευρά, ανταποκρινόμενο στην υπερτοπική του εμβέλεια.