Μονοκατοικία στην Άνω Πόλη / Θεσσαλονίκη

Κάθε παρέμβαση στην Άνω Πόλη συνιστά μία πρόκληση, ιδίως όταν πρόκειται να ενταχθεί ένα καινούργιο οικοδόμημα μέσα σε ένα πολύ πυκνό και προστατευμένο ιστό, αλλά και όταν αναζητείται μια αρχιτεκτονική λύση που να προσαρμόζεται στους δύο τύπους κλίμακας που προκύπτουν συχνά -όπως στην προκειμένη περίπτωση- από την τοπογραφία του τοπίου. Η κατοικία βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα σε ένα οικιστικό πλαίσιο λόγω της σχέσης της με το δρόμο, και σ’ ένα μνημειακό χαρακτήρα με τα οπτικά της ανοίγματα προς την πόλη και τον κόλπο.

Ο μεγαλύτερος και ταυτόχρονα ο πιο συναρπαστικός περιορισμός είναι να επαναπροσδιοριστούν οι αρχιτεκτονικοί κώδικες κατοικίας της Άνω Πόλης, με αποφυγή φυσικά της απομίμησης. Το ζητούμενο είναι συνεπώς η διατήρηση ορισμένων στοιχείων της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, όπως η στέγη και το σαχνισί και η προσαρμογή τους στις απαιτήσεις του σύγχρονού τρόπου ζωής. Αλλά επίσης και η εξεύρεση μιας αρμονικής σχέσης ανάμεσα στο κέλυφος που επικοινωνεί με το υφιστάμενο πλαίσιο και το εσωτερικό του οικήματος, αντανάκλαση προκατάληψης ή προσωπικής αισθητικής επιλογής.

Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στις κατακόρυφες κυκλοφορίες και στα ευρύχωρα και φωτεινά πλατύσκαλα των ορόφων. Η σύλληψη της εσωτερικής διαρρύθμισης της κατοικίας έγινε με γνώμονα να αξιοποιηθούν οι μεγάλοι φωτεινοί όγκοι και οι γενναιόδωροι χώροι.