Θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδος / Θεσσαλονίκη

Το νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη είναι προορισμένο για τη φύλαξη, επεξεργασία και διακίνηση χρηματικού προς άλλα Καταστήματα της Τράπεζας της Ελλάδας, τις Τράπεζες και τις υπηρεσίες του Δημοσίου και των Δημόσιων Οργανισμών της Βόρειας Ελλάδας. Βρίσκεται στην ανατολική περιαστική ζώνη της πόλης, περιοχή αναπτυσσόμενη, εύκολα προσβάσιμη και σε άμεση οπτική σχέση με τον κόλπο της Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για κτίριο ειδικών προδιαγραφών, που προσπαθεί να συμφιλιώσει τις υψηλές απαιτήσεις ασφαλείας και τις ιδιότυπες λειτουργικές ανάγκες με μια αρχιτεκτονική ενιαία, που αποπνέει κύρος, ενώ περιέχει τις αναγκαίες ποιότητες άνεσης ενός χώρου εργασίας. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί στο σχεδιασμό τις ιδιαιτερότητες του κλίματος, του φυσικού περιβάλλοντος και της χλωρίδας της περιοχής.

Το λειτουργικό πρόγραμμα προβλέπει τη δημιουργία ενός κεντρικού κτιρίου επιφάνειας 6.000τμ και ενός συνοδευτικού για τον έλεγχο της πρόσβασης. Την καρδιά του κεντρικού κτιρίου αποτελούν τα θησαυροφυλάκιά του. Και όλο του το λειτουργικό πρόγραμμα εξελίσσεται προς αυτά, με μια λογική διαβαθμισμένης προσέγγισης, παρακολουθώντας τις διαδικασίες επεξεργασίας των χρηματικών αποθεμάτων.

Το κτίριο συντίθεται από μονολιθικούς όγκους που αρθρώνονται με ασυνεχή τρόπο γύρω από έναν κεντρικό διάδρομο και ενοποιούνται οπτικά από μια υπερκατασκευή. Ο δομημένος χώρος χαρακτηρίζεται από διαβαθμίσεις διαφανειών, λιτότητα, μονοχρωμία. Το κυρίαρχο γκρίζο πραγματοποιείται με υλικά φυσικά όπως η πέτρα, ο τιτανιούχος ψευδάργυρος και το εμφανές σκυρόδεμα.

Κεντρική σκέψη είναι εκείνη της άρθρωσης φυσικού και δομημένου. Ο κήπος που περιβάλλει το κτίριο και εισχωρεί στα διάκενά του, διατηρεί τη μνήμη του φυσικού περιβάλλοντος που προϋπήρχε στην περιοχή, εμπλουτίζοντάς το με φυτά της ελληνικής φύσης. Φυτεύεται επίσης το δώμα, παρέχοντας επιπλέον θερμικά οφέλη για το κτίριο. Είναι το μεγαλύτερο δώμα εκτατικού τύπου στην Ελλάδα. Το δώμα αποτελεί την πέμπτη όψη του κτιρίου και η ογκοπλασία του απασχολεί εξίσου τη σύνθεση.

Η κεντρική ιδέα της διαμόρφωσης του κήπου προσεγγίζει εκείνη της ακαλλιέργητης από χρόνια γης. Ενός τόπου που εμπεριέχει την απρόβλεπτη, δυναμική εξελικτική της φύσης στην πιο ανόθευτή της μορφή, όταν γεννιέται, ζει, φθείρεται και πάλι αναδημιουργείται, ως οικοσύστημα αυτόνομο, ως αυτάρκης ζωντανός οργανισμός, με μικρή μόνο συνδρομή του ανθρώπου. Είναι τόπος ικανός και ελεύθερος να αφομοιώσει, να προσαρμοστεί, να μεταμορφωθεί, εγγράφοντας το τυχαίο των αλλαγών του καιρού και του χρόνου.